Door clubgenootje Henk Onsman kwam de nieuwe cross triathlon in Gasselte bij mij onder de aandacht. Vanwege de wat langere afstanden van de triathlon (Z1.5km - F45km - L19km) werd ie extra aantrekkelijk, want dat maakt het specifieker in voorbereiding op de Inferno. Met na de wedstrijd een kleine 70km op de race na huis werd het een ideale sportdag. Prachtige wedstrijd. Complimenten aan Winfried Bats en collega's voor deze geweldige ervaring en nieuwe wedstrijd op de kalender.
Vooraf
Vorig jaar fietste ik de Hondsrug Classic nog. Al fietsend over een prachtig deel van de vaste ATB route staarde ik naar de mooie plas water. Een flinke zandafgraving die in het midden ruim 50m diep is en voor zwemmers verboden gebied. Hoe prachtig zou het zijn om in dit gebied een cross triathlon te hebben. Het aantal cross triathlons in Nederland is mager. En met het verdwijnen van de cross triathlon in Nijverdal en dit jaar ook Vlaardingen afwezig op de kalender, is de grens over de enige optie. Met Arie de Jong al dikwijls gemijmerd over een cross triathlon in Appelscha, want ook daar ligt een prachtig parcours en geweldig zwemwater. Maarja, iemand moet dat organiseren he! Hoe mooi dat Winfried Bats die gedachte ook had voor het mooie gebied bij Gasselte. Dus zonder enige twijfel ingeschreven voor de XXL versie.
Wedstrijd
De start in Gasselte was mooi op tijd om 10:00. Dus om 8:00 van huis zodat ik er om 9:00 zou zijn. Marcel stapte om 7:00 al op de race, zodat hij voorafgaand aan de wedstrijd zijn fietskilometers al mooi kon maken en mij op tijd zou kunnen zien starten. De weersvoorspelingen waren voortreffelijk. Heerlijke temperatuur en een fijn zonnetje. Het water waar we in mochten zwemmen was adembenemend om te zien. Wat een fijne plek.
We hadden een kleine startserie van 60 atleten op de langste afstand waaronder 10 dames. De bedoeling voor het zwemmen was om eerst een stuk van een meter of 30 door te waden, dan rennen over een zandeilandje, om zo aan de achterzijde van het eilandje het water in te duiken voor 3 rondes zwemmen. Hoewel we gewaarschuwd waren voor wat kouder water, vanwege de diepte van de plas, voelde de temperatuur van het water prima. Om 10:00 het startschot. Ik liep mooi voorin om zo ook zicht te houden op het eerste stuk water waar we doorheen moesten waden. Lopen, dolfijnen, zwemmen, dat was een eigen keuze. Omdat het ongelijkmatig diep/ondiep was, was op de meeste plekken lopen de beste optie met af en toe een dolfijnenduik. Ik was vlot op het eilandje en rende in rustig tempo naar de andere kant van het eilandje om daar het diepere gedeelte van de plas in te duiken. Wat blauw!Wat prachtig! Een genot om hier te zwemmen. Ik probeerde positie te kiezen. Ik had geen dames voor me gezien en zocht naar voeten van een zwemmer die in een strak tempo te volgen zouden zijn. Dat lukte me niet goed. Dus eigen lijn kiezen. Eerste ronde prima, lekker tempo. Tweede ronde ook goed. Bij het ingaan van de derde ronde besloot de man die bij mij aan de voeten had gezwommen, mij voorbij te gaan. Ik liet hem buitenom gaan en dook in zijn voeten. Maarja, daar zat Simone al :). Beetje onhandig haakten we af en toe elkaar in de arm. Een steady laatste ronde leidde ons in strak tempo naar het eiland. Eilandje weer over rennen, door het water waden en dan een flink stukkie lopen naar het PF.
Ik had een vlotte wissel en sprong als eerste op de ATB. Simone haakte vlot aan. En gezien haar fietsverdiensten in het verleden hoopte ik bij haar in het wiel te kunnen blijven. De eerste van de drie ronden wisselden we het kopwerk mooi af. Het parcours was niet heel zwaar en ook niet erg technisch. Paar leuke bochtige stukjes met kort klimwerk. In de tweede ronde kon ik in het wiel kruipen bij een man voor me en de hele ronde zonder enig ongemak of krachtverspilling prima kunnen fietsen. De laatste ronde hield ik voldoende power om (voor mij) het juiste tempo te houden. Met de wetenschap nog 19km te moeten trailen en mijn hoofddoel (Inferno) voor ogen, niet maximaal op de trappers staan. Simone hield het wiel en zo hadden we een prima fietsonderdeel. De tweede wissel ging weer vlot en met Marcel als coach aan de zijlijn was mijn vocht en voeding geregeld.
De loopronde had ik niet verkend. Wedstrijdroutes verken ik overigens nagenoeg nooit. Meestal is het toch 3 of 4 rondes fietsen, danwel lopen. Dan kun je prima de eerste ronde in de wedstrijd verkennen, dan 2-3 rondes knallen en eventueel nog een rondje bijkomen. Haha. Het was de eerste ronde wel even zoeken soms naar het pad. Een ware trailrun tussen de bomen door over het mos. Hoewel de eerste 4 kilometer prima te doen waren, kwam de traktatie in de laatste 2 kilometer van de ronde. Poeh. In het bos onder de bomen liep je heerlijk in de schaduw en was het parcours relatief vlak. Maar zodra je het bos uit liep.........tsjongejongejonge......... Dan was het Pal in de zon 3 flinke kuitenbijters over. Die waren echt zwaar. Ik was heel benieuwd wat mijn kuiten hiervan zouden vinden. Ik had mijn linker kuit al laten tapen. Dus kijken maar. Simone had mij halverwege de eerste ronde al bijgehaald en nam de kop over in de wedstrijd. Ik probeerde dicht bij haar te blijven en vooral in de klimmetjes aan te zetten zodat het verschil beperkt bleef. Maar aan het eind van de eerste ronde moest ik haar toch laten gaan. Ik wilde niets forceren en mijn eigen race blijven lopen. Dat ging
Ik besloot een versnelling uit het hoofd te zetten. Dat zou teveel van mijn lichaam vragen en kans op meer schade in de kuit werd dan ook te groot. Na ronde twee liet ik de touwtjes nog iets vieren. Ik vond het prima. En achter mij was niets te vrezen. daar bleek een gat van bijna een half uur te ontstaan op dame drie (Esmeralda). Voor de laatste keer het bos uit en de laatste 2.5 kilometer met de kuitenbuiters. Pfff. Blij dat ik mijn blik op het helder blauwe water kon richten. Wat lonkte dat meer in de warmte met deze inspanning. Ik liep ontspannen op de finish af en zette een eindtijd van 4:15:21 neer. Dat was sneller dan de 4:30 die ik had gepland. De beloning was nogmaals een duik in het heerlijke water, een dikke kus van Marcel, het gezellig napraten over de ervaring van de wedstrijd met vele sportmaatjes en een mooie tweede plaats. De 70km naar huis toe werd nog wel een mentaal dingetje hoor. Gelukkig was het heerlijk weer en had ik een hele zachte zijwind. Weer 7 trainingsuurtjes in de pocket.
Jongens, jongens, wat is dit toch mooi. Even 2-3 daagjes rustig aan en dan weer doortrainen. Over anderhalve week staat de Nisraman op het programma. Tevens start van onze vakantie. Sinds lange tijd dat ik de race werd eens bestijg voor een wedstrijd. Trouwe lezers en bekenden weten wel waarom. Zolang mijn ATB ook maar onderdeel is van de wedstrijd, dan vind ik het goed. Ik ga mijn laatste trainingsweken in. Na de Nisraman nog even lekker trainen in Zwitserland en Italie om vervolgens thuis en op Ameland te kunnen taperen. En dan mag het gebeuren!
Mischa Visser en Flip Slik bedankt voor de foto's!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten