Koud?.....retorische vraag :)

Afgelopen weekend ben ik mijn 13de du/triathlonseizoen gestart. Een week eerder (7/1) wilde ik al deelnemen aan de crossloop in Sint Nic. Die werd afgelast vanwege sneeuw- en ijsplaten op het parcours. De dagen vooraf aan de Henschotermeer duathlon (14/1) had ik een flinke verkoudheid, met veel gehoest, pijnlijke longen, gesnotter en bloedneuzen. Maar ohhh, ik had zoveel zin om te racen. Als ik ziek moest worden, word ik het wel als ik mijn lichaam uitdaag. Maar dat de uitdaging aan de Henschotermeer cross duathlon zo heftig zou zijn, had ik vooraf niet bedacht.

De Henschotermeer duathlon (Henschotermeergames) werd dit jaar voor het eerst onder de vlag van de NTB georganiseerd. Dit zorgde ervoor dat er, in vergelijking tot andere jaren, een groter startveld was met meer toppers. De weersomstandigheden de voorgaande avond en ochtend van de wedstrijd zorgde er al voor dat een deel van de deelnemers niet aan de start verschenen. Hoewel ik onderweg naar Woudenberg 2 flinke sneeuwbuien door moest, waren de omstandigheden bij aankomst rondom het Henschotemeer best aardig. 

De wedstrijd

Ik had maar kort ingelopen omdat het sneeuwde en ik door de sneeuw behoorlijk nat werd. Ik had mijn ATB in het PF gezet en mijn windstopper aan het 'stokje' bij mijn ATB gehangen. De eerste run (5km) bestond uit 2 rondes rondom het Henschotermeer, met een klein rondje over het eilandje. Maximaal mul zand en dus zwaar parcours. Ik voelde mijn longen flink bij de start van het lopen. Gewoon behouden gaan, want ritme vinden was niet mogelijk op dit parcours. Ik zag Inge Heus steeds meer afstand nemen voor me. En bij het passeren op de brug, zag ik dat ik afstand nam van de dames achter me. Het lopen ging oke. Mijn lijf voelde niet heel sterk, door de verkoudheid van afgelopen dagen, maar nergiek genoeg om lekker te gaan. Na 27 minuten (ja, het pacours was echt zwaar) wisselde ik mijn loopschoenen voor fietsschoenen. Dat ging niet heel vloeiend. Ik merkte al dat mijn natte handschoenen ervoor hadden gezorgd dat mijn handen koud waren en ik niet zo behendig mijn schoenen kon wisselen. Maar hup, op de bike.

Al in de eerste kilometer voelde ik de kou op de ATB. Dat waren met name de handen. Ik had niet de juiste handschoenen gekozen. Kliedernat en ze werden alleen maar natter. Schakelen en remmen werd daardoor al wat lastiger. Maar dat was het ergste niet. Met het verstrijken van de kilometers, werd mijn hele lijf kouder en kouder. Vroeg ik me eerst af of ik het zou redden met schakelen, remmen en sturen, het volgde moment vroeg ik me af of doorgaan wel een juiste keuze was. Na 1 ronde van 5.5km zat ik al te rillen op mijn ATB. Jemig wat was het stervenskoud. Ik stopte even bij de wisselzone om mijn windstopper te pakken. Ook die was al kliedernat. Ik sloeg 'm snel om mijn schouders. Vastmaken ruimde ik geen tijd voor in. Ik wilde door. Niet te lang stilstaan, want het was al zo koud. En ik wilde voorin de wedstrijd blijven strijden. Mijn tweede plek kon ik niet vasthouden, omdat een enorm sterk fietsende Jolinda me zo voorbij knalde. Ik dacht alleen nog maar aan overleven. Iedere ronde die volgde (4 in totaal) werd ik kouder en kouder. Mijn waarneming nam af en ik had weinig controle over mijn lichaam. Ik wist dat het lopen minder koud zou zijn dan het fietsen. Maar of ik nog fatsoenlijk van mijn ATB zou kunnen stappen en van schoenen zou kunnen wisselen?

Na 23km biken kon ik eindelijk van de fiets en mocht ik wisselen. Ohhh wat een drama. Ik kreeg mijn schoenen nauwelijks uit. Niets in mijn lichaam was nog te sturen. Zo in en in koud. En dan de helm af. Het lukte niet. Mijn vingers deden het niet meer. Na tijden pielen met schoenen en daarna helm heb ik toch even publiek gevraagd om mijn helm af te doen. Ik startte de laatste run van 2.5km. Ook lopend was ik alle controle verloren. Ik leek wel dronken over het parcours te schommelen. Zo ervoer ik het. Ik had een beperkt vizier. De wereld leek kleiner en kleiner te worden. Ik hield mijn windstopper stevig dicht tegen mijn borst zodat daar geen kou verder doorheen kon. Ik wist waar ik naartoe moest. gewoon mijn rondje afmaken en finishen. In al die jaren van wedstrijden, was ik nog nooit zo in en in koud geweest als toen. Als ik zou vallen, zou ik mogelijk niet eens meer op kunnen staan, zo beperkt voelde ik me door de kou. Alles is de periferie viel weg. En daar was gelukkig, eindelijk de finish. Ik werd opgevangen in de tent en voelde me onwel worden.

Over de finish kreeg ik zwarte vlekken en begon ik kort te hyperventileren. Vlot kreeg ik een isodeken om me heen en werd ik geknuffeld door vrijwilligers. Ik kreeg warme bouillon en check van EHBO. Nadat ik iets was bijgekomen heb ik mijn ATB en tas gehaald en ben begeleid naar de kantine gelopen. Pas toen ik de kantine inliep en ik de warmte voelde dacht ik: Ja, ik heb het gehaald. Rillen en klappertanden. Het lijf begon zich weliswaar weer wat op te warmen. Gezamelijk met de andere dames kleedden we ons om in het damestoilet en was het al tijd voor de prijsuitreiking. Gewikkeld in mijn isodeken mocht ik de 3de prijs bij de dames in ontvangst nemen en nog een leuke prijs als snelste dame 40+. Daarna nog ruim een half uur voor de haard om echt warm te worden. Ik werd super lief verzorgd met warme choc en erwtensoep. Dank iedereen die zo goed voor me zorgde! Dank organisatie! Dit was extreem. Maar volgend jaar lijkt het me leuk om weer te komen...... Dan wel onder iets gunstigere omstandigheden.

Ziek werd ik niet de volgende dag. Maar nu bijna na een week nog wel steeds flink verkouden. Als ik de mensen om me heen zo hoor kampen veel meerderen met flinke verkoudheid of griepklachten die wat langer duren. Dus dat zal wel weer eens overgaan. Komende zondag gewoon lekker naar Ameland voor de volgende cross duathlon. Zo extreem als bij het Henschotermeer zal ik het niet gauw meer meemaken. 

Inferno: vuurzee, hel of uitdaging?

Een nieuwe uitdaging aangaan is niet altijd een senicure. Al enige jaren heb ik nog 2 (eigenlijk 3) sportieve dromen. Dat is: 1) Nogmaals meedoen aan het WK Xterra op Maui Hawaii; 2) Deelnemen aan de Inferno en finishen in een respectabele eindtijd; Oke, en eigenlijk wil ik ook nog heel graag de Cape Epic rijden. Maar dat is vooral ook een financiele uitdaging:). Mijn afwegingen en plannen.

Sportieve droom 1: WK Xterra op Maui Hawaii

In 2005 nam ik al eens deel aan het WK Xterra op Maui. Helaas ben ik toen niet gefinisht vanwege 3x lek rijden (snake-bites). De wens bleef om toch nog eens deel te nemen. Naast kwalificatie, moeten er de juiste financiele middelen en tijd zijn. Omdat er voor 2017 nog wat andere kostbare projecten liggen (waaronderen mijn promotie), is Maui nog maar even opgeschoven. Maar ik sluit 2018 niet uit voor deelname. Misschien een mooie uitdaging als honeymoon?

Sportieve droom 2: Deelnemen aan de Inferno

Omdat ik twee keer een reconstructie aan mijn liesslagaders heb gehad (zware operatie om vernauwing in liesslagader a.g.v. fietsen) probeer ik een diepe fietshouding te vermijden. In de praktijk betekent dit dat ik niet meer op een tijdritfiets wil rijden en kies voor een positie meer rechtop zoals ik die op de ATB heb. Nu is de cross du/triathlon altijd al mijn favoriet geweest. Maar door de keuze om niet meer diep te zitten vervallen dus de wegtriathlons voor mij. Daarmee ook deelname op een langere afstand. De Inferno is een mooi compromis waarin wel 97km op de race moet worden gemaakt, maar niet in diepe tijdrithouding. Dus ultieme uitdaging die deels offroad en deels on the road is.

De Inferno bestaat uit 3.1km zwemmen, 97km race, 30km atb en 25km trailrun. ..........in Zwitserland en dus niet vlak. Een uitdaging met 5500Hm maakt de wedstrijd een ultieme uitdaging. Of misschien ook wel Hel. Wat nodig is voor deze wedstrijd is daarom een maximaal fit lijf. Daar zit bij mij de twijfel. Wie mijn voorgaande Blogbericht (31/12/2016) heeft gelezen heeft kunnen opmerken dat 2016 een jaar was om weer rust en ritme te kunnen vinden en waarin ik weer energie heb moeten opdoen. Maar de tank is nog niet vol. En daarmee ben ik nog niet volledig fit en/of maximaal belastbaar. Voor mezelf had ik de deadline 1 januari 2017 gekozen om de knoop door te hakken. Wanneer ik fit zou zijn en de mogelijkheid zou hebben van regelmatig trainen, dan is de Inferno een realistische uitdaging. En het lijf wordt huidig zeker fitter en de regelmaat in trainingen komt ook steeds meer terug. Maar het is nog niet optimaal. Wat moet je dan?

Inferno: vuurzee, hel of uitdaging

Voor mij moet een wedstrijd een uitdaging zijn. En zoals de naam Inferno al impliceert (vuurzee, hel; maar ook wel 'oord van helse verschrikkingen, verwoestende ramp, nachtmerrie') kan de Inferno ware horror zijn. Zwaar is het sowieso. Maar de wedstrijd moet een uitdaging worden waarin ik mag afzien maar ook kan genieten. Datzelfde geldt voor de weg er naartoe. Die is nog belangrijker. Wanneer je niet fit bent kun je niet gestructureerd veel trainen. Er moet maandenlang de juiste focus zijn waarin het lichaam structureel wordt uitgedaagd en op de proef gesteld. Zowel fysiek als mentaal moet je maandenlang de uitdaging aangaan om je klaar te kunnen stomen voor de ultieme challenge. En ik ben niet 100% zeker of ik op dit moment zover ben.

Ik heb geprobeerd harde grenzen te stellen zoals om tot een keuze te komen, maar dat blijft ook subjectief. Ik merk een opwaartse lijn in mijn energielevel en het kunnen uitvoeren van de juiste (hoeveelheid, volume en intensiteit) trainingen. Maar ik ben nog niet waar ik had willen zijn als startpunt op 1 januari. Wat is dat startpunt dan? Dat is deels een gevoel en dat zijn deels feiten. Maar ik ga de uitdaging voor nu aan heb ik besloten.

De inschrijving van de Inferno is eind maart. Dan weet ik zeker of ik er klaar voor ben en nog een goed blok van ruim 3 maanden kan draaien. Onze vakantie hebben we er in ieder geval al op ingericht. Na deelname aan de Nisraman 22 juli gaan we door voor een weekje Zwitserland om daar op het Infernoparcours te kunnen trainen.  Daarna afsluiten met waarschijnlijk een iets rustiger weekje in Italië.  Ik zie het wel zitten 😎. 

Eerst maar starten aan deel 1 van de planning van dit seizoen.  Komende weken staan er een aantal leuke cross duathlons in de planning (zie rechter tekstbalk). Ik verheug me erop. Kijken wat het lijf doet.