woensdag 9 augustus 2017

Nisraman en aftellen tot INFERNO (19 augustus)

Het aftellen is begonnen. En met mijn laatste wedstrijden (zwemloop 19 juli en Nisraman 23 juli) en een aantal specifieke parcourstrainingen, zit ik nu in de taperfase. Whaaahhh, het komt echt heel dichtbij.

Zwemloop Put van Nederhorst (1.5 - 5)
Op woensdagavond 19 juli hadden Samme en Hans (AV Heerenveen) een kleinschalige zwemloop georganiseerd. Door de afstanden: 1.5km zwemmen en 5km lopen, was het een prima laatste trainingsprikkel voor de Nisraman die 4 dagen later volgde. Mooi stukje zwemmen en niet teveel lopen. Anders kwam ik met mijn herstel in de knoei. Een mooie opkomst van zo'n 50 atleten! Het zwemmen verliep wat ongewoon omdat de eerste 150-200m van het zwemparcours zo ondiep was, dat er door het gros van de atleten eerst een heel stuk werd gelopen ipv gezwommen. Dat maakte dat ik niet een super start had. En ook een verkeerd mikpunt na het ronden van de 3de boei zorgde ervoor dat ik even wat extra meters zwom. Maar verder tevreden over mijn zwemslag en de power die ik had. Als derde dame startte ik met lopen achter Elisabeth en Charissa. Ondanks mijn beperkte tempotrainingen, ging de 5km lopen heel prima en liep ik halverwege het lopen al op kop. Mooi solide uitlopen. Lekker wedstrijdje zo. En winst blijft leuk!

Nisraman (1 -42 - 16 - 10)
En toen kwam het specifiekere werk. De Nisraman.....of ook wel de mini Inferno. Immers ook zwemmen, race, MTB en trailrun. Maar dan iets korter. Zwemmen 1km, race 42km, MTB 16km trailrun 10km. Tevens iets minder hoogtemeters. Maar wel heeeeel steile stukken op raceparcours. Helaas werd het zwemmen vervangen door een run van 3.2km omdat er door lage waterstand een bacterie in het water zat. Heel jammer. Maar geeft ook iets meer ontspanning omdat we nu maar 1 PF hadden ipv 2 PF's. Het damesveld was erg klein. Op de startlijst 10 dames. Aan de start uiteindelijk maar 8 dames. Hmmm, schrikt het parcours dan toch zo af?



Met een aparte damesstart vanwege battle of the sexes, was het toch een vreemde bedoening. In een serie van 8 dames wegrennen. Tja. Sterke dames in het veld. Maar ik zou toch mijn eigen race draaien. Dus behouden lopen. Dat betekende dat ik op 7de positie (en daarmee op ee-na-laatste) begon aan het race onderdeel. Race is niet heel erg mijn ding. Gewoon omdat ik in verhouding veel beter uit de verf kom op de ATB en omdat ik zoveel mogelijk een diepere zitpositie vermijd vanwege beschadigde liesslagaders waaraan ik in 2013 en 2015 ben geopereerd. Maar dit raceparcours vond ik best leuk! En ik zag het tevens als wat specifiekere klimprikkel voor de Inferno. Dus kom maar op. Twee rondes van ruim 21km. Al redelijk vlot werd ik ingehaald op de race. Dat betekende een laatste positie. Hoewel ik prima aan het racen was, voelde het toch wat ongemakkelijk hoor. Nog nooit meegemaakt in een wedstrijd. Maar goed, het ging lekker en ik zou wel zien hoe de wedstrijd verder zou gaan. Het klimmen ging (ondanks dat dit ook mijn sterkste punt niet is) heel prima. En in de tweede ronde kon ik mij ontdoen van de laatste positie. Van een 8ste ging ik naar een 7de plek door op de Muur van Maboge (gewoon 23% he!!) de dame voor mij te pakken. En verderop op het parcours kon ik nog een plekje opschuiven. Ik dacht: al mijn lange duurtrainingen zijn niet voor niets geweest. Op inhoud niets tekort. Met het opschuiven naar plek 6 begon ik aan het spannendste deel: het mountainbiken.

Over het mountainbike parcours had ik al wel gehoord dat het best selectief was. Nu houd ik wel van een beetje selectief parcours. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Een grote ronde van 16km. En omdat ik geen meter van het parcours verkend had, was iedere meter ook nieuw. Vanaf het begin voelde het goed. Vertrouwd met mijn relatief nieuwe MTB waar ik nu de 3de wedstrijd op reed. Klimmen ging goedm bochten en dalen idem dito. Was dit het? Ja, dit was het. De afstanden van de race en ATB hadden wat mij betreft wel omgedraaid mogen worden hoor. Want spelen op de MTB blijft leuk. Helemaal in deze omgeving:). Ik schoof nog een plekje op naar positie 5 en mocht toen aan het lopen beginnen.

Nou, dat lopen had ik me wel een beetje op verkeken hoor. Tsjonge zeg wat selectief. Heftiger dan de Xterra France; extremer klimmen en extremer dalen en de rechte stukken waren door de hoeveelheid stenen/rotsen en boomwortels niet in afdoende tempo te rennen. Maar ook wel kicken! De eerste 1.5km flink steil afdalen. Daarna wat draai, keer en klimwerk. Rond kilometer 7 een stukje steil klimmen, waar de touwen klaarhingen om jezelf omhoog te hijsen. Yeah!! Dan met de handen op de knieen doorploeteren omhoog en daar stond Marcel even aan te moedigen. Ach nog 2 kilometer, dan ben ik echt weer bij je. Maar dat duurde toch nog wel een kwartiertje. Mijn God, wat een enorm heftige klim kwam er toen. Op handen en voeten tegen de steile gladde zanderige/modderige wand omhoog. Daarna maar rustig "uitgelopen". Prachtige belevenis. Zou het zo weer doen. Maar dan graag met zwemmen erbij.

Bij de finish Marcel en zijn ouders die me binnenhaalden. Lange dag zo! Maar wel heerlijk. Afgeloten met een heerlijk terrasje in de zon. En na een nachtje Belgische camping door naar Zwitserland.















Laatste 4 weken voor de Inferno
Aftellen. De Nisraman was exact 4 weken voor de Inferno. De maandag na de Nisraman reden Marcel en ik naar Interlaken. Ik gunde mezelf 3 dagen rust in mijn trainingsschema voordat ik de trainingen weer op zou pakken.  Maar mijn lijf herstelde super. Dus na 1 reisdag, pakte ik de tweede dag (dinsdag) al mijn herstelloopje en besloten we de dag erop (woensdag) het loopparcours van de Inferno te verkennen. Het lijf voelde goed. En dat gaf vertrouwen. Toch werd de verkenning van het loopparcours als training een echt pittige kluif.

Loopparcours Inferno: We skipten de eerste 5km van het Inferno loopparcours (relatief vlak) en begonnen met de klim. Hmmm, dat was wel even inkomen. In zone 1 lopen wil dan niet. Omdat ik er niet een te zware training van wilde maken en het vergelijkbaar zou moeten worden met het lopen tijdens de wedstrijd, gingen we al vrij vlot wat stukken wandelen ipv "rennen" (in hoeverre je op 8-10% nog spreekt over rennen). Het verliep goed. En de GPX route op de telefoon was nauwelijks nodig omdat het parcours ook met stickers op paaltjes stond aangegeven. Onderweg af en toe even rust en uitgebreid tijd nemen om te eten. Vanaf Murren (laatste 6-7km van het Inferno parcours) werd het wel serieus pittig. Wow. Meer dan wandelen kwam er niet van. Daar was ik wel op berekend. Maar wanneer je daar dan loopt op het parcours dat ik alleen van plaatjes, filmpjes en verhalen kende, nou dan is dat wel even anders. En het werd koud. En hoe hoger we kwamen, hoe meer sneeuw er lag. Was dit nu wel zo verstandig? Gelukkig armstukken mee voor de kou. Armstukken over de handen als handschoenen. Met de Schilthorn in zicht, stonden we tot de enkels in de sneeuw. Een pad ws amper zichtbaar. Slechts enkele voetsporen lieten zien waar aanvankelijk het looppad langs ging. Het voelde niet fijn. We moesten zeker nog 1.5-2km klimmen naar de top waar enkel sneeuw zichtbaar was. Ik was moe en koud en het duizelde me wat voor de ogen. We besloten om een top eerder te stoppen (de Birg) om van daaruit de lift naar beneden te nemen. Nou, poeh. Goede keuze. Jammer dat we het laatste stuk niet hebben kunnen verkennen. Maar ik wilde geen onverantwoorde trucjes uithalen. Op de wedstrijddag hoop ik gewoon dat de paden normaal zichtbaar zijn (en een beetje zon zou ook wel fijn zijn).

Raceparcours Inferno: De looptraining cq parcoursverkenning op woensdag van het loopparcours was pittig geweest en dus was voldoende rust voor het lijf wel van belang. Daarom de donderdag even een half uurtje zwemmen en een uurtje losfietsen. Aanvankelijk wilde ik donderdag de eerste klim van de Inferno op de race verkennen, maar met een zware fietstraining op vrijdag, bleek dat niet echt verstandig. En vrijdag werd zwaar. Nadat ik een half uur had gezwommen en Marcel alles voor het fietsen gereed had genaakt, vertrokken we vanuit Interlaken het Inferno race parcours op. Eerste deel Zwitsers vlak en dan klaar voor 18 kilometer klimmen (gemiddeld 10%). De Grosse Scheidegg op. Echt een pittige klim. Afwisselend, dat wel. Juist door de continue wisseling van de hellingshoek erg zwaar. Maar toen we boven waren dacht ik: dit is te doen. Helemaal met knap weer. We daalden af naar Grindelwald en begonnen daar op de race aan het eerste stuk van de MTB klim die over asfalt start. Na 5km hadden we er wel genoeg van :). Dus toen heerlijk vanuit Grindelwald terug naar Interlaken. Check....ook weer gehad.

Klimmen, klimmen en nog eens klimmen: 2x de Stelvio: Met nog 17 dagen voor de wedstrijd wilde ik nog 1 goede klimtraining doen. Nadat we 6 dagen in Interlaken hadden gezeten, reden we door naar een camping aan het Comomeer. Ideaal voor zwemmen, zon en rust. Maar als je dan iets in de buurt van de Stelvio zit, dan is het toch mooi om die van je bucketlist af te kunnen vinken. en natuurlijk tevens een prima Infernotraining. Maar dan moest ie natuurlijk niet 1 maar 2x beklommen worden. Want een training van 2-2.5 uur is voor de Inferno wel een beetje kort. Dus Marcel zocht een mooie ronde waardoor we vanuit Bormio de Stelvio op konden fietsen, dan via de Umbrio pas (Zwitserse zijde) naar beneden en met een mooi ronde door het dal via Prato weer omhoog. Doel was om de eerste klim binnen de 2 uur te doen. Met een gemiddelde snelheid van 11.5km/hr lukte dat prima. Dus deel 1 van de training geslaagd. Deel 2 was afdalen en lekker ontspannen door het dal. Dat afdalen is dan nog wel een dingetje voor mij hoor. Pas de voorgaande week heb ik voor het eerst op de race in de bergen afgedaald. Met de MTB normaal geen probleem. Maar in de beugels voelt dat echt nog niet vertrouwd. Laat ik maar zeggen dat ik daar zeker geen winst uit ga halen :). Deel 3 was de Stevio voor de 2de keer omhoog. Natuurlijk zwaar. Maar we hadden goed weer en ik vind de Stevio mooi geleidelijk lopen. Een tweede keer omhoog doet pijn, maar ik vond het beklimmen van de Grosse Scheidegg echt pittiger. Enfin. De top voor een 2de keer gehaald en toen weer lekker naar beneden. Weer een goede fiets/klimtraining voor de Inferno. Ik zeg: tijd om te taperen

Laatste 2 weken: omdat het aan het Comomeer steeds warmer werd, waren de trainingsomstandigheden na het beklimmen van de Stelvio niet optimaal. Maar het lichaam heeft ook wel wat rust verdiend. Nog wat kortere trainingen om wat ritme te houden. En verder het lichaam lekker laten rusten. Ik schijn er klaar voor te zijn. Of dat ook zo is? Gezien de trainingen en parcoursverkenning weet ik dat ik de Inferno fysiek en mentaal aankan. Ik vind het vooral heel spannend! Ik heb zin en hoop vooral dat we een beetje gunstige weersomstandigheden hebben. Zwaar wordt het toch wel. Ik ben vooral benieuwd. Benieuwd hoe mijn lijf dit gaat ervaren. Over een week gaan we weer naar Zwitserland. De 19de moet het gebeuren. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten