Herken je dat?......die tweestrijd tussen hart en hoofd? Het overkomt mij regelmatig......dat mijn hoofd het niet eens is met mijn hart of dat mijn hart het niet eens is met mijn hoofd. Soms staan ze rechtlijnig tegenover elkaar. Dan voeden ze elkaar, is het van beide kanten soms consessies doen en komen ze er samen uit. Maar soms mag de een de doorslag geven. En dat hoeft niet altijd de beste keuze te zijn. Ook dan respecteren ze elkaar en geven toe dat er beter een andere keuze had kunnen worden gemaakt. In de sport was dit ook zo'n jaar: TUSSEN HART EN HOOFD. Een terugblik op 2017.
Dromen realiseren
Begin dit jaar schreef ik over de twee sportieve dromen die ik nog had (Sportieve dromen) en dat ik in 2017 hiervan een wilde verwezenlijken: De Inferno. Hoewel ik in januari nog volop twijfelde over mijn deelname aan de Inferno omdat ik nog niet zo fit was als ik wilde, stelde ik me al wel in op de deelname. De inschrijving was pas in maart waardoor ik de daadwerkelijke beslissing om me in te schrijven nog even voor me uit kon schrijven. Ik wilde heel graag! (HART) Want na jaren van heel verdrietige gebeurtenissen in mijn familie (overlijden, scheiding, ziekte) en twee zware operaties plus de nodige druk op het werk, was het moment van stabiliteit en genieten wel gekomen. Maar het lichaam moet wel mee willen. Daarom somde mijn HOOFD op waarom het wel of niet zou kunnen.
Voor: 1) restklachten van mijn twee liesslagaderoperaties zijn beperkt, dus ik kan prima 100km op de racefiets de bergen in; 2) thuis is het stabiel dus is er meer flexibiliteit in de agenda waardoor ik meer trainingsmogelijkheden heb; 3) mijn proefschrift waar ik veel tijd in had gestoken kon in maart naar de leescommissie, dus hoe ik meer tijd over om te trainen.
Tegen: 1) Lijf voelt nog niet optimaal fit. 2) ?; 3) ?
Kosten-baten analyse: ik was er snel uit. Toch durfde ik mij in maart niet direct in te schrijven. Het kostte mijn lijf steeds veel tijd om te herstellen van lange zware duurtrainingen (ATB tochten 100+) en na spierscheuring in hamstring (januari) hield ik klachten in de kuit toen ik weer begon met lopen. Het lijf leek dus niet voldoende belastbaar. Dat voelde in het HOOFD niet fijn. Maar de knoop doorgehakt en me ingeschreven. En wat mijn HART zo graag wilde, werd door het HOOFD steeds meer aanvaart. Ik ging meer en meer trainen. Langer trainen en zwaarder trainen. En mijn lichaam verteerde het allemaal goed. Ik heb een machtige Inferno beleeft op 19 augustus dit jaar. Hoewel de film (hierbij een korte versie) al vlot online was, heb ik tot op heden nooit de tijd gemaakt om in woorden mijn beleving te beschrijven (maar dat komt). So far so good. HOOFD en HART werden wederom een.
HART krijgt haar zin
Vier dagen na de Inferno kreeg ik enorme koorts en steken in mijn zij/rug. Ik bleek een onsteking in de nieren te hebben. Na 5 dagen met koorts in bed te hebben gelegen, werd ik na behandeling van een antibiotica langzaam weer beter. Ik moest het NK Cross Triathlon in Renkum laten gaan een week na de Inferno. Niet dat ik had verwacht daar geweldig te presteren...... Maar meedoen had zonder die ontsteking zeker gekund. Verstandig? Nee, niet direct. Toen was er nog 1 wedstrijd. De afsluiter van het seizoen: de Tri-Ambla op 9 september. In 2016 had ik me afgemeld voor de Tri-Ambla omdat ik toen knetterhard aan mijn proefschrift moest werken. Nu wilde ik graag......zo graag (HART)!! Drie weken na de Inferno. Het lijf had zich amper kunnen herstellen door de nierontsteking. Het effect van de antibiotica op mijn gestel nog even buiten beschouwing latend. Hmmmm, maar ik wilde en wilde en wilde (HART). En mijn HOOFD zei oke. Niet verstandig. Maar toemaar. Je wilt het. Je wilt het zo graag. Wie zegt dat keuzes altijd verstandig moeten zijn? Als ik later dood ben heb ik liever de tekst op mijn graf: "Hier rust Silvia. Ze heeft genoten van het leven" ipv "Hier rust Silvia. Ze maakte altijd verstandige keuzes". En zo deed ik mee. We hadden een enorm gezellig weekend met lieve sportmaatjes. Tijdens de wedstrijd zwom ik goed en genoot ik enorm. Tijdens het fietsen deden de benen pijn. Meer pijn dan anders, maar ik wist dat er een podiumplek in zat en dat gaf een extra stimulans. Het lopen ging ruk. Nog nooit zo slecht gelopen op Ameland. Maar toen na mijn eerste ronde de voorsprong groot genoeg was, kon ik in de tweede ronde het gas eraf halen en daardoor met niet al teveel discomfort als tweede finishen. Dat voelde heerlijk. En ik was blij met mijn keuze. Mijn HOOFD feliciteerde mijn HART voor deze mooie ervaring.
Dramatisch herstel
Ik had mezelf beloofd om na de Tri-Ambla 2 weken niets te doen waarbij mijn hartslag ook maar boven de 100 uit zou komen. Ik hield mezelf hier keurig aan. Het eerste ritje van 30km op de ATB op 23 september met Suzanne en Cathelijne was dan ook echt wel genieten. Ik liet me niet overhalen om toch de 50km te fietsen. En ben keurig achter de meiden gaan fietsen zodat ik zeker niet te hard zou gaan. Zo kon het ook. Maar daar waar ik hoopte na twee weken volledig rust het trainen weer voorzichtig wat op te kunnen pakken, ging het eigenlijk helemaal niet lekker met sporten. Nouja, zwemmen ging prima. Maar met fietsen en lopen was mijn hartslag wel erg hoog en ik had enorm last van mijn kuiten. Vijf minuten lopen, een minuut rekken en dat steeds herhalen. Niet fijn. Die hoge hartslag had ik vrede mee. Maar de pijn in mijn kuiten en pijnlijk gevoel in andere spieren was erg onprettig. Ik probeerde maar wat kort en rustig te trainen zodat ik wel regelmaat zou krijgen. Maar (muv het zwemmen) voelde het niet lekker. Een weekje Ibiza tijdens de herfstvakantie (eind oktober) was wel even een aangename afwisseling en ik hoopte daarna opnieuw te kunnen bouwen. Maar ik bleef erg last in mijn onderbenen houden. Hoewel mijn rustpols prima was, was de hartslag tijdens trainingen nog erg hoog. Daar kan/kon ik mee leven. Gewoon rustig trainen en zorgen dat het lichaam goed herstelt en weer een beetje op kan bouwen. Maar rustig trainen is alleen fijn wanneer het in het lijf ook goed voelt. En dat was niet zo. Ik ging nadenken over acties. Voor mijn kuiten had ik al zoveel geprobeerd (is een probleem dat al veel langer speelt): compressie kousen, massage, rekken, dry needling en dat alles meerdere keren. Ook nu weer proberen met langdurig rekken en lopen met kousen. Maar ik kwam niet echt verder. Omdat ik eerder getest ben op het compartimnetssyndroom en de uitslagen van die test op het randje van teveel druk in de compartimenten waren, leek me een bezoek aan de sportarts een goede. Maar daarvoor toch eerst nog maar naar de osteopaat (Marc Wouda). Op 10 november had ik een afspraak . Er waren geen noemenswaardige afwijkingen te vinden behalve betonnen kuiten. Hij behandelde mijn gehele linker been, maar ook de linker buikholte. En prompt liep ik dag na de behandeling mijn eerste duurloopje van 5km zonder noemenswaardige klachten. Fijn! Drie dagen later liep ik al 9km. De week daarop zat ik al op 12.5km (dank Lenneke: ging toen echt fijn). En nu zit het er dus alweer in dat ik 15km ontspannen kan lopen. Wat een genieten zeg. De hartslag ligt nog een slag of 5-8 hoger dan normaal. Maar dat gaat weer bijtrekken. Mijn HOOFD had gelijk dat de deelname aan de Tri-Ambla niet een verstandige keuze was voor mijn lichaam. En mijn HART beaamt dat. Maar beiden hebben genoten. Ach en dat ik dan wat langer rust moet nemen is wat het is.
Mijn HART luisterde dan ook direct naar mijn HOOFD toen die aangaf dat ik in november maar beter niet mee kon doen aan de cross duathlon in Nijverdal. Een van de leukste cross duathlons. En ook in december start ik niet in Groesbeek. Het HART wil wel graag, maar volgt in al haar wijsheid nu mijn HOOFD. Het was een prachtig seizoen. En omdat de plannen voor 2018 minstens zo mooi en uitdagend zijn, moet het lijf rustig bouwen. Aan het eind van de maand de uitdagingen voor volgend jaar.
